آیا جلیقه زردها آینده مکرون را معین می کننند؟ - مجله پیامک

سال گذشته، امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه در گفت وگو با اشپیگل گفته بود: فرانسوی ها می خواهند یک پادشاه انتخاب نمایند اما این را هم می خواهند که بتوانند هرگاه که خواستند، او را سرنگون نمایند ... [پس از انتخاب شدن] باید آماده باشید که تحقیر شوید و مورد توهین و تمسخر قرار گیرید؛ این طبیعت فرانسوی هاست.

در ماه سپتامبر، نظرسنجی ها نشان می دادند که میزان محبوبیت امائوئل ماکرون، به تنها 29 درصد رسیده است و او اکنون با موجی از اعتراضات خیابانی روبرو روبرو شده است؛ اعتراضاتی که رسانه های غربی از آنها به عنوان جنبش جلیقه زردها یاد می نمایند. واشنگتن پست می نویسد: اکنون مخالفان ماکرون چه در منتهی الیه چپ سیاسی و چه در منتهی الیه راست سیاسی از جنبش جلیقه زردها حمایت می نمایند و این کار را برای آنکه سیاسی خوانده شده و رد شوند، آسان تر می نماید.

واشنگتن پست بر این باور است که اصولا وقتی که رئیس جمهور فرانسه به این برهه از ریاست جمهوریش می رسد، دیگر محبوبیت چندانی ندارد و این روندی است که سابقا هم وجود داشته است. اما همین روزنامه تاکید می نماید که جامعه شناسان و فعالان ضد فقر می گویند که بخشی از سرخوردگی جلیقه زردها واقعی است و برآمده از دهه ها شکاف بین بخش های روستایی فرانسه و شهرهای بزرگ و مرفه این کشور است.

جلیقه زردها چه کسانی هستند؟

شکل گیری جلیقه زردها به ماه مه گذشته (تقریبا مقارن با اردیبهشت ماه) و یک طومار اینترنتی برای کاهش قیمت سوخت های فسیلی شروع شد هرچند که تا همین یک ماه پیش، عملا نه این طومار مورد توجه نهاده شد و نه اعتراضی حول آن شکل گرفت. پس از آنکه این طومار در اواخر ماه اکتبر در نشریه لوپاریزین انعکاس یافت، مورد توجه نهاده شد و کم کم در شبکه های اجتماعی به یک حرکت اعتراضی تبدیل شد که امروز خیابان های پاریس و برخی دیگر از شهرهای فرانسه را درمی نوردد. جلیقه زرد نیز نشانه ای از تقاضا برای یاری به هنگام خرابی خودرو یا شرایط اضطراری است و به یک قانون هدایت و رانندگی بازمی گردد.

به نوشته یورونیوز، اعتراضات جلیقه زردها از 17 نوامبر شروع شده است. یورونیوز می نویسد: جلیقه زردها بیشتر شهروندانی هستند که با وجود کار و درآمد، در گذران زندگی و معاش به مشکل برمی خورند. کارمندان، کارگران و خانواده هایی که در حومه شهرهای بزرگ یا مناطق روستایی زندگی می نمایند و برای رفت و آمد و زندگی روزمره به خودروی شخصی وابسته هستند.

به نوشته این رسانه اروپایی، جلیقه زردها خود را وابسته به هیچ طیف سیاسی خاصی نمی دانند هرچند که طیف های مختلف سیاسی از راست تا چپ از آنها حمایت نموده اند.

اعتراضات جلیقه زردها پس از آن جدی شد که دولت فرانسه تصمیم گرفت از ابتدای سال 2019، مالیات بر گازوئیل و بنزین را افزایش دهد. بر این اساس، هر لیتر گازوئیل 6.5 سنت و هر لیتر بنزین 2.9 سنت افزایش قیمت خواهند داشت. 60 درصد از کل قیمت سوخت در فرانسه به مالیات بر سوخت بازمی گردد و 40 درصد دیگر نیز بر اساس قیمت جهانی نفت مشخص می گردد.

واکنش دولت فرانسه

امانوئل ماکرون، رئیس جمهور فرانسه می گوید که با این اعتراضات دست از موضع خود در خصوص افزایش مالیات بر سوخت نخواهد کشید: طی چند روز گذشته به این نتیجه رسیده ام که نباید روش خود را تغییر دهیم، چون درست و لازم است. از نظر ماکرون، این مالیات ها برای جلوگیری از آلودگی هوا ضروری ست.

وی البته ابراز داشت که وضعیت خانوارهای فرانسوی را درک می نماید و کوشش دارد تا به آنها یاری گردد.

روز جمعه، در خبرها آمد که ادوارد فیلیپ، نخست وزیر فرانسه با نمایندگان جلیقه زردها دیدار نموده است اما برخی منابع خبری این دیدار را ناکام خواندند چرا که تنها دو نفر از نمایندگان جلیقه زردها در این دیدار شرکت کردند و یکی از آنها نیز فورا محل جلسه را ترک کرد. فیلیپ هشت نفر را به این نشست دعوت نموده بود.

تلفات درگیری ها

تاکنون دست کم دو نفر در درگیری های ناشی از اعتراض جلیقه زردها و برخورد پلیس با آنها جان خود را از دست داده اند. ده ها نفر نیز در این درگیری ها مجروح شده اند.

روز شنبه رسانه ها از دستگیری 127 نفر از معترضین اطلاع دادند. همچنین رویترز اطلاع داد که 12 خودرو توسط جلیقه زردها به آتش کشیده شده است.

روز جمعه، تیری پاول والت، سخنگوی جنبش جلیقه زردها به نشریه آمریکایی تایم گفت: شرایط شبیه شرایط جنگ داخلی ست. ماکرون مسئولیتی بزرگ بر گردن دارد، او می تواند شرایط را آرام کند و یا بر آتش موجود بیفزاید.

روزنامه واشنگتن پست در گزارشی در خصوص این تحولات به نقل از یک راننده می نویسد: فرانسه باید نگران محیط زیست باشد اما این تغییری است که همه باید در ایجاد آن دخیل باشند نه فقط کارگران.

وی می افزاید: چرا افراد کوچک (بی بضاعت) باید هزینه بپردازند اما سگ های بزرگ (سرمایه داران) نه؟ مردم احساس بی عدالتی می نمایند و من نمی دانم این شرایط چگونه به پایان خواهد رسید؟

ماکرون و آینده اش

اما آنچه کمتر در این میان مورد توجه رسانه ها قرار می گیرد، آینده امانوئل ماکرون است. او خود را رهبر آینده اروپا می داند چرا که انگلستان در حال خروج از اتحادیه اروپاست و مرکل نیز مدت زمان زیادی در قدرت نخواهد بود. ماکرون تنها 40 سال دارد و می خواهد مرد اول اتحادیه اروپا باشد، اتحادیه ای که به آن جدا اعتقاد دارد.

ماکرون اگر نتواند قدرت رهبری خود را در داخل کشورش اثبات کند، نمی تواند انتظار داشته باشد که در آینده اتحادیه اروپا جایگاهی برای در نظر گرفته گردد.

وی از 17 نوامبر به اینسو، نتوانسته توانایی خود در رهبری کشورش را به اثبات برساند.

2323